Poznańskie wampiry przerażone działaniami Arcydemona Baela - zbudziły Pańswa Łubieńskich. Na wielkim balu, wszystkie rody wampirów i wilkołaki sprzymierzyły się przeciwko okrutnemu wrogowi. Nie wydarzyło się to nigdy wcześniej. Wszyscy stanęli ramię w ramię. Wykonali rytuał, który spętał Baela i umieścił pod gigantyczną pieczęcią - Na wieki. Przyzwane do tej pory legiony demonów uciekły z miasta. Bal trwał jeszcze dłużej, gdy uczestnicy myśleli że tej nocy nic już ich nie spotka, odkodowano dane z pewnego pendrive'a. Zawierał on informacje zebrane przez Inkwizycję na temat poczynań rodu Novitellich. Na dane składały się stworzone komputerowo portrety przedstawicieli rodu dodatkowo dołączono analizy psychologiczne. Raporty jednoznacznie stwierdzały że Novitelli pozyskali znaczne umiejętności w posługiwaniu się demoniczną magią. Wśród plików znalazły się nagrania ze specjalnych kamer które szpiedzy zamontowali w siedzibie Novitellich. Na video udało się uchwycić moment kiedy przyzywają pomniejszego demona i zmuszają go do posłuszeństwa przy pomocy bliżej nieokreślonej rękawicy. Spokój wampirów nie trwał zbyt długo, gdy próbowały pozyskać informacje o zaginionych wampirach, jeden ze szpiegów poinformował ich że Inkwizycja wraz z Wydziałem Z przebudziła zapomnianego przez wszystkich Smoka Poznańskiego. Wiele źródeł zdaje się potwierdzać to zdarzenie, nikt nie zdobył jednak żadnych niepodważalnych dowodów. Możliwe że smok przebywa w siedzibie Inkwizycji - by nikt postronny go nie zobaczył.

Geneza: Początki wilkołactwa nie są dokładnie określone, najstarsze zachowane informacje i legendy pochodzą ze starożytnej Grecji, kiedy to Dionizos, przemienił Lykaona - Króla Arkadii w wilka. Postanowił uchronić go przed gniewem innym bogów- po tym jak Lykaon zjadł swojego najmłodszego syna. Kolejna wzmianka mówi o ludziach spod góry Bohu, Podobno tamtejsi Neurowie raz do roku zmieniali się w wilki. Kolejne doniesienia o ludziach zmieniających się w wilki pochodzi dopiero z XII w. z okolic Kaukazu. Wilkołaki pojawiły się w legendzie w której mieszkańców wioski, przed powodzią uratowało stado wilków. Dzisiejsze wilkołaki : - podobnie jak wampiry - znacząco różnią się od pierwotnego, utartego w kulturze obrazu. Są istotami wręcz pokojowymi. Dzikość, z którą są kojarzone, nie jest ślepą, rządzącą nimi siłą, ponieważ mogą decydować o momencie swojej przemiany. Jedynie w czasie pełni natura odzyskuje nad nimi władzę, ale nauczyły się bezpiecznie sobie z tym radzić i w tych trudnych momentach zazwyczaj zamykają się w specjalnie skonstruowanych kojcach. Muszą to robić, ponieważ przeważnie nie chcą nikogo narażać, a są od ludzi znacznie silniejsze. W kwestii porównania wilkołaków z wampirami, rasy te nie różnią się siłą. Wilkołaki mają tę wygodę, że mogą chodzić za dnia i nie szkodzi im słońce. Miejsca bytowania w Poznaniu: Mieszkają na Ostrowie Tumskim i w okolicach Warty. Wybrały tę lokalizację pewnie dlatego, że w wolnych chwilach bardzo lubią wędkować. Tym, co do dzisiaj pozostało z pierwotnych cech wilkołaków jest także doskonały węch. Potrzebę rywalizacji zaspokajają trenując sztuki walki, ale zawsze robią to wyłącznie dla przyjemności, gdyż większość z nich pozostaje pacyfistami. Co więcej, wyraźnie przysługują się kulturze, czynnie działając w muzeach i na rzecz działalności lokalnych artystów. Łatwiej spotkać wilkołaka na wernisażu niż polującego w lesie. Klany: Wilkołaki dzielą się na trzy klany: Wojowników, Uczonych i Podróżników, a na czele każdego takiego klanu stoi Szaman, a na czele wszystkich klanów stoi Ataman. Łatwo rozpoznać pozycję, którą dany wilkołak zajmuje. Wyznacznikiem miejsca w hierarchii są tatuaże. Ma je każde z tych istot, a im większą powierzchnię ciała pokrywają, tym ważniejszy dla grupy jest ich posiadacz. Po analizie ozdób na skórze można wywnioskować nawet przynależność do jednego z trzech typów: - Wojownicy - wybierają tatuaże obfitujące w ostre końce i nierówności - niby postrzępienia po walce. - Uczeni - tatuują wzory skomplikowane, pozawijane i splątane. - Podróżnicy - różnej wielkości kółka. Co ciekawe, dokładana geneza tatuaży do dziś nie została opisana, jednak każda wilkołacka opowieść z odległych lat zawiera wzmianki o znanym łańcuchu górskim - Kaukazie. Pomimo tego intrygującego przypuszczenia odnośnie ich "korzeni", niewiele wilkołaków lubi opowiadać o tych czasach, natomiast niemal każdy - zapytany o opowieść - z podekscytowaniem wybierze historię z tak zwanego Złotego Wieku Wilkołactwa. Złoty Wiek Wilkołactwa Pod tą nazwą kryją się lata, w których swoje czasy świetności przeżywali Kozacy. Wtedy też zasłynęli najwięksi wilkołaccy atamani - czyli wodzowie - oraz legendarny Michej i jego wierny druh Kirył. Do podstawowej wiedzy o wilkołakach należy dodać panujące u nich stare wilcze prawo - Najpierw sicz, później stado, potem rodzina. Identyfikują się także z popularnym, a tak im bliskim "Wolność albo śmierć". rzeczywiście, wartość ta jest dla nich bardzo ważna, dlatego też starają się szanować pokój i bezpieczeństwo innych, oczekując tego samego. Tym bardziej rozgniewały je niedawne działania wampirów, kiedy po wilkołackiej interwencji i zgodzie na pomoc w bitwie z inkwizycją w obronie zagrożonych, ci przywołali demona, a ponad połowa wojowników zginęła, choć w ogóle nie pragnęła konfliktu. Przemiana Wilkołactwo rozpoczyna się genetycznie albo przez rytuał, stosowany niezwykle rzadko, głównie w przypadku gdy dziecko wilkołaków urodzi się człowiekiem. Według legend istniał kiedyś zaczarowany pas który pozwalał na przemianę. Sposoby na zabicie wilkołaka Srebrne pociski. Srebrna lub posrebrzana broń biała. Szczególnie skuteczne jest przebicie/przestrzelenie serca. Odstrasza je jemioła, dlatego w niektórych domach po dziś dzień wisi ona nad drzwiami. Znanym sposobem na walkę z wilkołakami jest otrucie go, najbardziej skuteczną rośliną jest Tojad. Bardzo szybko rozchodzi się po organizmie, paraliżuje a następnie zatrzymuje akcje serca. Z Tojadów najszybciej działający jest Tojad wschodniokarpacki - Po 6 sekundach od trafienia trucizny do krwiobiegu, wilkołak pada.

Jak wyżej.